نــفــس بـرآمـــد و کــام از تـــو بــر نـمــی آیـد
فـغـــان ؛ کـه بـخـت مـن از خواب در نمی آیـد
صــبـا بـه چـشـم مـن انـداخـت خاکی از کویش
کــــه آبِ زنــدگـــی‌ام در نــظــــر نــمــی آیــد
قـــدِ بـلــنــد تــو را تــا بــه بـــر نــمــی گـیـرم
درخــت کـام و مـــرادم بــه بَـــر نــمــی آیــــد
مـگــر بــه روی دلارای یــــــــار مـا ور نــی
بـه هـیـچ وجـهِ دگــر کــار بــر نــمــی آیــــــد
مـقـیـم زلـف تـو شـد دل که خوش سوادی دیـد
و ز آن غـریـب بـلاکــش خــبــر نــمــی آیــــد
ز شــســت صــدق گـشــادم هــزار تـیــر دعـا
ولـی چـه ســـود ؟ یـکـی کـارگــر نــمـی آیـــد
بـس‌ام حـکـایـت دل بــــود بــا نـسـیــم ســـحــر
ولـی بـه بـخـت مـن امـشـب ســحـر نـمـی آیــد
در این خیال به سـر شـد زمـان عـمـر و هـنـوز
بــــلای زلـف ســیـاهــش بــه ســر نــمـی آیـــد
ز بس کـه شـد دل حـافــظ رمـیـده ازهـمـه کس
کــنـون ز حـلـقـه‌ی زلـفـت بــه در نـمــی آیــــد