Dogville

داگ ویل رو بعد از چندین سال برای بار دوم دیدم. اینبار واسم جالبتر بود. از طراحی صحنه ی استثنایی و بازی زیبای نیکول کیدمن که بگذریم پیغام های این دفعه ش واسم خیلی عمیق تر بودن. 

اینکه انسان ها (به مفهوم عام) می تونن به هر رذالتی تن بدن و این موضوع رو واسه خودشون به راحتی توجیه کنن مشخصا از پیام های اصلی این فیلم-نمایش زیبا بود. 

اینکه گروهی از انسان ها حیوان وار زندگی کنن و نمیشه اون ها رو به راحتی به حال خودشون ول کرد و باید از اتوریته واسه کنترلشون استفاده کرد پیغام دیگری بود که در اپیزود نهایی فیلم می تونه موافقت بیننده رو جلب کننده. اینکه این موضوع در چه چارچوبی موضوعیت پیدا کنه چیزی بود که ذهن من رو مشغول کرد. چنین تئوری ای می تونه دامنه ی وسیعی رو از موضوعات فردی تا مواضع بین المللی در بر بگیره. با این تئوری می شه راحت دخالت در ممالک دیگر  رو با پست تر دونستنشون توجیه کرد... مگه استعمارگران تاریخ روشی غیر از این برگزیدن؟ اینکه تمام داگ ویل مقصر دونسته میشه و به نحوی جمعی تنبیه میشه اتفاقی که بسیار در تاریخ افتاده.