سیل اخیر پاکستان و تغییرات اقلیمی

سیل کم سابقه ی اخیر که در پی بارش موسمی شدیدی رخ داده فرصت دیگری به کارشناسان تغییرات اقلیمی داده تا بر اثبات ادعای خود بر اثرات تغییرات آب و هوایی بر زمین پافشاری کنند. همزمانی این سیل عظیم با سیل و زمین لغزه در چین و آتش سوزی در جنگل‌های روسیه این فرصت را درخشان‌تر کرده است. اگرچه سیاستمداران این کشورها، مثل رییس جمهوری روسیه و وزیرخارجه ی پاکستا، و همچنین گروه‌های بوم‌زیست‌گرا و کارشناسان بومی ابایی از این ندارند که گرمایش جهانی را مستقیما مقصر این رویدادها قلمداد کنند اما دانشمندان این عرصه دست به عصاتر راه می‌روند. این دانشمندان تاکید بر آن دارند که نمی‌توان یک رویداد را به عنوان شاهدی بر ماجرای اثرات گرمایش جهانی پذیرفت اگرچه در عین حال معتقدند که تواتر بیشتر رویدادهایی از قبیل سیل‌های ناشی از شدید شدن باران‌های موسمی از جمله پیش‌بینی‌های آنها برای زمینی گرم‌تر بوده است.   

رودخانه ی ایندو که در هیمالیا متولد می‌شود، در طی بلوغش از هند می گذرد،و در تغییر مسیری تند رو به امتداد پاکستان می گرداند تا به دریای عمان بپیوندد. آنچه در این راه سیراب و تنومندش می‌کند آب باران‌های موسمی است که از سوی اقیانوس هند می‌آیند و در برخورد با هیمالیا ابر شده و می‌بارند. کارشناسان تغییرات اقلیمی معتقدند گرمایش دو درجه‌ای اقیانوس هند باعث تبخیر بیشتر آب شده و همچنین هوای گرم‌شده نیز جای بیشتری برای این جنین حلول یافته خواهد داشت. وقتی که هوای آبستن به سردی کوه می رسد و این کودک را می زاید باران‌های موسمی شدیدتر از همیشه خواهند بود و بارانی که در رودخانه جایش نشود چون افعی‌ای دست به زمین های اطراف خواهد انداخت. این کارشناسان همچنین معتقدند که در مجموع  میران بارش یکسان خواهد ماند، و این باعث می شود که در کنار باران‌های شدیدتر دوره های خشکی نیز پدید آیند که به کشاورزی صدمه بزنند.  

به هر حال نباید فراموش کرد که فرآیندی بزرگتر از تغییرات اقلیمی که تغییرات محیط‌زیستی است ابعاد فاجعه را چندین برابر می کند. فرآیندی که شامل پاکسازی جنگل‌ها و افزایش جمعیت و ... است.

James Lovelock's Horrible Pessimism

این مرد بی هیچ هراسی آبروی علمیش را وسط می گذارند تا تو را تا سر حد مرگ بترساند.

اثر عرض جغرافیایی بر بیابان های جهان و درجه حرارت دنیا

بیابان های جهان

درجه حرارت جهان

Gaya Hypothesis

سابقه‌ی قانونگزاری بین المللی در حوزه‌ی تغییرات آب و هوایی

ژوئن ۱۹۸۸ - World Conference on the Changing Atmosphere در تورونتو - کاهش ۲۰ درصدی انتشار دی اکسید کربن تا سال ۲۰۰۵

نوامبر ۱۹۸۸- اولین گردهمایی The Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) در ژنو

اوت ۱۹۹۰- انتشار اولین گزارش ارزیابی IPCC با تاکید بر نقش گازهای گلخانه ای با منشا بشری در تغییرات آب و هوایی و اهمیت کاهش انتشار آلاینده‌ها

ژوئن ۱۹۹۲ - در نشست زمین ریو ( Rio Earth Summit)، ۱۵۴ شرکت کننده توافقنامه‌ی United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC) را امضا کردند. کشورهای توسعه یافته تعهد دادند که تا سال ۲۰۰۰ میزان آلاینده های خود را تا حد سال ۱۹۹۰ کاهش دهند.

مارس ۱۹۹۵ - first Conference of the Parties (COP1) که متشکل از امضاکنندگان UNFCCC بود توفق کردند که UNFCCC برای کاهش گازهای گلخانه ای کافی نمی باشد و لازم است تعهدات مشخصی با حد مشخص جهت کاهش گازهای گلخانه ای به امضا برسد.

دسامبر ۱۹۹۵ - IPCC دومین گزارش ارزیابی خود را منتشر کرد که بر اثرات مخرب فعالیت بشری بر تغییرات آب و هوایی تاکید داشت.

ژولای ۱۹۹۶ - در ژنو در COP2 ایالات متحده با مشخص کردن حد کاهش گازهای گلخانه ای موافقت می کند ولی پیشنهاد تجارت آلاینده ها را مطرح می کند. بیش از ۱۰۰ کشور موافقت می کنند که میزان مشخصی برای کاهش تعیین کنند.

مارس ۱۹۹۷ - در گردهمایی در ژنو، وزیران محیط زیست اروپا یشنهاد می کنند که کشورهای صنعتی تا سال ۲۰۱۰ میزان انتشار آلاینده های خود را به ۱۵ درصد زیر میزان ۱۹۹۰ برسانند. رییس کنفرانس بیان می کند که بالاخره تمامی کشورها اعم از توسع یافته و نیافته لازم است میزان آلایندگی خود را کاهش دهند.

دسامبر ۱۹۹۷- بیش از ۱۵۰ کشور پروتکل کیوتو را امضا می کنند که ۳۸ کشور صنعتی (گروه ANNEX I) را موظف می کند تا بازه‌ی زمانی ۲۰۰۸-۲۰۱۲  میزان انتشار آلاینده ها را تا 5.2 درصد زیر حد ۱۹۹۰ کاهش دهند. برای قانونی شدن، حداقل ۵۵ کشور باید پروتکل را به رسمیت بشناسند و ۵۵ درصد آلاینده های ANNEX I باید پوشش داده شود. این توافقنامه شامل سازوکارهای انعطاف پذیر می باشد که به کشورهای توسعه یافته اجازه می دهد با کمک به کاهش انتشار آلاینده ها در کشورهای در حال توسعه اعتبار دریافت کنند.

اکتبر ۱۹۹۹- صدراعظم آلمان ُ کرهارد شرودر، از کشورهای ضمیمه‌ی ۱ میخواهد که تا سال ۲۰۰۲ پروتکل کیوتو را به رسمیت بشناسند. کانادا و آمریکا با در نظر گرفتن تاریخ مشخص مخالفت می کنند.

نوامبر ۲۰۰۰- گفتگوهای COP6 به شکست منجر می شود، همانند گفتگوهای ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ آمریکا و کانادا در کنار ژاپن و استرالیا تلاش می کنند از نقاط ضعف ساز و کارهای انعطاف پذیر سو استفاده کنند. در این حال کشورهای اروپایی و بسیایر دولتهای جزایر کوچک سعی می کنند خود را به فعالیت های محدود کنند که به صورت واقعی میزان کربن را کاهش می دهد.

ژانویه تا مه ۲۰۰۱ - IPCC در سومین گزارش ارزیابی خود مطرح می کند که : همکنون شواهد قوی وجود دارد که گرمایش ۵۰ سال گذشته به دلیل فعالیت های انسانی بوده است.

مارس ۲۰۰۱ - دو ماه پس از روی کار آمدن، جورج بوش، رییس جمهور آمریکا اعلام می کند که از توافقنامه‌ی کیوتو کنار می کشد.

ژوئن ۲۰۰۱ - همه‌ی کشورها به جز آمریکا می پذیرند که لازم است اصول توافقنامه‌ی کیوتو را به اجرا بگذارند.

دسامبر ۲۰۰۱ - در مراکش جزییات پایانی توافقنامه‌ی کیوتو نیز ویران می شوند. آمریکا، کانادا، ژاپن، و استرالیا کشورهای اروپایی را مجبور می کنند بازنگری های عمده ای را برای به توافق رسیدن بپذیرند.

دسامبر ۲۰۰۲ - پس از جدلی سه ماهه کانادا پروتکل کیوتو را به رسمیت می شناسد.

۱۶ فوریه ۲۰۰۵ - پس از اینکه روسیه پروتکل را به رسمیت می شناسد و میزان آلاینده های کشورهای ضمیمه‌ ۱ به بیش از ۵۵ درصد می رسد پروتکل به صورت قانون بین المللی در می آید.

مه ۲۰۰۵ - پس از اینکه کیوتو به صورت قانون در می آید بن میزبان the first official negotiating meeting برای بحث درباره‌ی دومین فاز پروتکل کیوتو یعنی پس از سال ۲۰۱۲ می شود.

نوامبر تا دسامبر ۲۰۰۵ - The first Meeting of the Parties (MOPI) در مونتریال می پذیرد که مرحله‌ی دوم توافقنامه‌ی کیوتو به امضا برسد. هیچ تاریخ مشخصی برای این پروتکل در نظر گرفته نمی شود.

فوریه تا نوامبر ۲۰۰۷ - IPCC در چهارمین گزارش ارزیابی خود منشا انسانی گرمایش زمین را آشکار می داند و معتقد است به احتمال بسیار زیاد بیشتر افزایش گرما در نیمه‌ی دوم قرن بیستم در اثر افزایش گازهای گلخانه ای با منشا انسانی بوده است.

دسامبر ۲۰۰۷ - the annual UN negotiations and Parties در بالی بر سر یک نقشه‌ی راه که بتواند منجر به یک توافق نهایی در انتهای سال ۲۰۰۹ در کپنهاگ بشود به توافق می رسند. همچنین بر سر انجام مذاکرات فشرده بین ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ توافق می شود. پیشرفت ها برای رسیدن به تاریخ مشخص دسامبر ۲۰۰۹ کند است.

جولای ۲۰۰۹ - گروه هشت توافق می کند که از حد افزایش دو درجه ی سانتیگراد نباید تجاوز شود. برای رسیدن به این هدف میزان انتشار آلاینده ها در جهان باید تا سال ۲۰۵۰ به اندازه‌ی ۵۰٪ کاهش یابد. برای دستیابی به این هدف کشورهای توسعه یافته لازم است میزان آلاینده های خود را تا ۸۰٪ کاهش دهند.

نوامبر ۲۰۰۹ - Copenhagen Diagnosis منتشر می شود که نشان می دهد اثرا تغییرات هوایی رشدی به مراتب بیش از آنچه در گزارش ارزیابی چهارم در سال ۲۰۰۷ منتشر شده بود دارا می باشند. نویسندگان معتقدند که میزان انتشار آلاینده ها باید طی پنج تا ده سال آینده به یک حداکثر رسیده و سپس نزول کند تا بتوانیم  میزان افزایش دو درجه نسبت به میزان پیش از صنعتی شدن را تثبیت کنیم.

دسامبر ۲۰۰۹ - نشست آب و هوایی سازمان ملل در کپنهاگ تاریخ مشخصی را برای یک توافقنامه ی جهانی با موضوع تغییرات آب و هوایی اعلام می کند.

Climate Wars - Gwynne Dyer- CBC Documentary

The year is 2024. It's only fifteen years in the future, but the world has changed a lot.

As the flow of hungry ex-farmers from Central America and southern Mexico turned into a flood in the early 2020's, the US border came under severe pressure, and huge new shanty towns sprang up around the crowded Mexican cities. Food riots became a regular feature of urban life and martial law was declared in Mexico City and ten other big cities. The four big hurricanes of 2023 and the decision to abandon parts of southern Louisiana and coastal Florida was the last straw for the American public who had several million of their own climate refugees to resettle inland, and the public's patience with ever-growing illegal immigration from Mexico snapped. The White House gave the order to fortify the border, and within a week, Congress had voted the funds.

The decision to close the border was a catastrophe for Mexico. The big cities were already a pressure cooker and that shut off the safety valve. The military coup of early 2024 ended Mexican democracy. By now many shanty towns were effectively no-go zones for the army.

Television images of desperate Mexicans being killed while trying to cross the border alienated the one fifth of the US population whose families originally came from Mexico or central America. After 2024 the United States was an angry and divided society.

The average global temperature in this scenario is 2.8 degrees Celcius higher than it was in 1990. The year is 2046.

It's 12 years since the European Union collapsed. Germany, France and Poland have regained some stability now that their new border defenses have stopped mass flight northwards from the Mediterranean countries. The Italians have basically lost control of the country south of Rome to refugees from the other side of the Mediterranean, but northern Italy will have nuclear weapons by next year. The Spanish have largely recovered from last year's famine, and they are getting nuclear weapons too. It's suspected that both countries plan to blackmail northern Europe into giving them more food. After the collapse of the EU, the British pulled up the drawbridges. It's Fortress Britain now.

In China, almost half the population has survived the floods and famine, but there's a permanent drought in northern China. The Russians are afraid that that the Chinese plan to grab the grain lands of Siberia. This seems very likely.

Southern India is re-emerging as a major regional power, but what used to be northern India, Pakistan and the parts of Bangladesh still above sea level are al no-go areas because of famine, refugees and bandits. Further west, the radiation levels are still very high in the territory between Delhi and Lahore.

The expulsion of Mexico from the North American free-trade area has had grave consequences for Mexicans. The wall along the US Mexican border is still holding, and deaths along it are down by half in the past three months.

The latest numbers from the Arctic suggest that methane emissions from the permafrost are now overwhelming all progress in cutting greenhouse gas emissions from human sources.

Brazil, Bangladesh and several other governments are known to be considering emergency intervention in the atmosphere to prevent runaway warming. The newly elected Green administration in the United States is threatening to use nuclear weapons to stop them from carrying out such a dangerous experiment.

It's the mid-point of this century, and the average global temperature is two and a half degrees Celcius higher than it was at the start of the century. Scientists disagree about whether the Greenland ice cap is irreversibly destabilized, but the sea level has risen more than a meter in the past thirty years, and it's still accelerating.

By 2042 the Chinese were desperate. The Vietnamese, Indonesians and Bangladeshis were beyond desperate. Sea level rise was drowning their river deltas and low lying coasts, and half the time the rice crop that wasn't lost to flooding was failing because of the intense heat.

Yet the counties of higher latitudes, which weren't suffering nearly as much from the changes, were still paralyzed by their domestic politics. Many people in Europe and North America were ready to try some geo-engineering to stop the warming, but the Greens in every country bitterly opposed it. They thought it was too dangerous. It was a distraction from the real job of getting the emissions down, and it was tampering with nature. The governments feared eco-terrorist attacks.

So China and the tropical countries decided to act by themselves. China supplied the balloons, and Vietnam and Indonesia provided the launching sites. There were over a hundred of them, each releasing up to a dozen balloons a day, each balloon bearing a load of several tons of sulpher up into the stratosphere. Within a couple of months, the sulphate particles were dispersed all around the world in the stratosphere, where they would remain for several years, reflecting some of the incoming sunlight back into space.

There was outrage in western countries when the tropical countries started putting sulpher dioxide into the stratosphere, but with China backing them, they were safe from western military action. And for a while, the project went well. The goal was to drop the average global temperature by two and a half degrees, all the way back down to what it used to be in 2010 in order to stabilize the ice sheets.

Everything was coming along nicely until Mount Pinatubo erupted again, a bigger eruption this time, enough to drop the temperature another two degrees. The Vietnamese and Indonesians stopped sending up the balloons immediately, but the combination of two degrees cooling from the volcano and two and half degrees from the geo-engineering, added up to a sudden cooling of four and a half degrees. Many countries had switched to more heat tolerant plants to withstand the warming, so there were crop failures worldwide, and hundreds of millions of people starved to death.

The temperature went back up within two years, but several things had changed irrevocably. Many more states had failed in the chaos of the famine, and one third of the human race lived and died in places where there was effectively no government. Geo-engineering became a completely taboo subject in the west, and several major western countries let it be known that they would use nuclear weapons against any country that tried it again, even China.

There are, as yet, no alternative ways to avoid runaway warming.