این یکی از زیباترین، بدیع ترین، پرمفهوم ترین، دلنشین ترین و تکان دهنده ترین موسیقی - ویدیویی هاییه که دیدم. هر چی نگاش می کنم سیر نمی شم. اینکه تو چند دقیقه بتونی از درد و داغ به خنده و شادی، از کندی و ناامیدی به امید و شور، از بزرگسالی به کودکی گذر کنی بدون اینکه تناقضی ببینی، بدون اینکه دست اندازی حس کنی، بدون اینکه حتی فاصله ی دوری رو رفته باشی. هم بزرگسال باشی و هم کودک، این اثر رو بی نظیر می کنه. 

یکی-بینی ایران بزرگسالی و خونه ی مادبزرگه ی خردسالی، اینکه دنیای کودکی و بزرگسالی چندان هم از هم دور نیستن اثر رو باز هم زیباتر می کنه.

چقده دلم تنگ شده واسه دیدن بچه های ایرانی، این صورت ها رو هر چی می بینم سیر نمی شم.