سابقه‌ی قانونگزاری بین المللی در حوزه‌ی تغییرات آب و هوایی

ژوئن ۱۹۸۸ - World Conference on the Changing Atmosphere در تورونتو - کاهش ۲۰ درصدی انتشار دی اکسید کربن تا سال ۲۰۰۵


نوامبر ۱۹۸۸- اولین گردهمایی The Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) در ژنو


اوت ۱۹۹۰- انتشار اولین گزارش ارزیابی IPCC با تاکید بر نقش گازهای گلخانه ای با منشا بشری در تغییرات آب و هوایی و اهمیت کاهش انتشار آلاینده‌ها


ژوئن ۱۹۹۲ - در نشست زمین ریو ( Rio Earth Summit)، ۱۵۴ شرکت کننده توافقنامه‌ی United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC) را امضا کردند. کشورهای توسعه یافته تعهد دادند که تا سال ۲۰۰۰ میزان آلاینده های خود را تا حد سال ۱۹۹۰ کاهش دهند.


مارس ۱۹۹۵ - first Conference of the Parties (COP1) که متشکل از امضاکنندگان UNFCCC بود توفق کردند که UNFCCC برای کاهش گازهای گلخانه ای کافی نمی باشد و لازم است تعهدات مشخصی با حد مشخص جهت کاهش گازهای گلخانه ای به امضا برسد.


دسامبر ۱۹۹۵ - IPCC دومین گزارش ارزیابی خود را منتشر کرد که بر اثرات مخرب فعالیت بشری بر تغییرات آب و هوایی تاکید داشت.


ژولای ۱۹۹۶ - در ژنو در COP2 ایالات متحده با مشخص کردن حد کاهش گازهای گلخانه ای موافقت می کند ولی پیشنهاد تجارت آلاینده ها را مطرح می کند. بیش از ۱۰۰ کشور موافقت می کنند که میزان مشخصی برای کاهش تعیین کنند.


مارس ۱۹۹۷ - در گردهمایی در ژنو، وزیران محیط زیست اروپا یشنهاد می کنند که کشورهای صنعتی تا سال ۲۰۱۰ میزان انتشار آلاینده های خود را به ۱۵ درصد زیر میزان ۱۹۹۰ برسانند. رییس کنفرانس بیان می کند که بالاخره تمامی کشورها اعم از توسع یافته و نیافته لازم است میزان آلایندگی خود را کاهش دهند.


دسامبر ۱۹۹۷- بیش از ۱۵۰ کشور پروتکل کیوتو را امضا می کنند که ۳۸ کشور صنعتی (گروه ANNEX I) را موظف می کند تا بازه‌ی زمانی ۲۰۰۸-۲۰۱۲  میزان انتشار آلاینده ها را تا 5.2 درصد زیر حد ۱۹۹۰ کاهش دهند. برای قانونی شدن، حداقل ۵۵ کشور باید پروتکل را به رسمیت بشناسند و ۵۵ درصد آلاینده های ANNEX I باید پوشش داده شود. این توافقنامه شامل سازوکارهای انعطاف پذیر می باشد که به کشورهای توسعه یافته اجازه می دهد با کمک به کاهش انتشار آلاینده ها در کشورهای در حال توسعه اعتبار دریافت کنند.


اکتبر ۱۹۹۹- صدراعظم آلمان ُ کرهارد شرودر، از کشورهای ضمیمه‌ی ۱ میخواهد که تا سال ۲۰۰۲ پروتکل کیوتو را به رسمیت بشناسند. کانادا و آمریکا با در نظر گرفتن تاریخ مشخص مخالفت می کنند.


نوامبر ۲۰۰۰- گفتگوهای COP6 به شکست منجر می شود، همانند گفتگوهای ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ آمریکا و کانادا در کنار ژاپن و استرالیا تلاش می کنند از نقاط ضعف ساز و کارهای انعطاف پذیر سو استفاده کنند. در این حال کشورهای اروپایی و بسیایر دولتهای جزایر کوچک سعی می کنند خود را به فعالیت های محدود کنند که به صورت واقعی میزان کربن را کاهش می دهد.


ژانویه تا مه ۲۰۰۱ - IPCC در سومین گزارش ارزیابی خود مطرح می کند که : همکنون شواهد قوی وجود دارد که گرمایش ۵۰ سال گذشته به دلیل فعالیت های انسانی بوده است.


مارس ۲۰۰۱ - دو ماه پس از روی کار آمدن، جورج بوش، رییس جمهور آمریکا اعلام می کند که از توافقنامه‌ی کیوتو کنار می کشد.


ژوئن ۲۰۰۱ - همه‌ی کشورها به جز آمریکا می پذیرند که لازم است اصول توافقنامه‌ی کیوتو را به اجرا بگذارند.


دسامبر ۲۰۰۱ - در مراکش جزییات پایانی توافقنامه‌ی کیوتو نیز ویران می شوند. آمریکا، کانادا، ژاپن، و استرالیا کشورهای اروپایی را مجبور می کنند بازنگری های عمده ای را برای به توافق رسیدن بپذیرند.


دسامبر ۲۰۰۲ - پس از جدلی سه ماهه کانادا پروتکل کیوتو را به رسمیت می شناسد.



۱۶ فوریه ۲۰۰۵ - پس از اینکه روسیه پروتکل را به رسمیت می شناسد و میزان آلاینده های کشورهای ضمیمه‌ ۱ به بیش از ۵۵ درصد می رسد پروتکل به صورت قانون بین المللی در می آید.


مه ۲۰۰۵ - پس از اینکه کیوتو به صورت قانون در می آید بن میزبان the first official negotiating meeting برای بحث درباره‌ی دومین فاز پروتکل کیوتو یعنی پس از سال ۲۰۱۲ می شود.


نوامبر تا دسامبر ۲۰۰۵ - The first Meeting of the Parties (MOPI) در مونتریال می پذیرد که مرحله‌ی دوم توافقنامه‌ی کیوتو به امضا برسد. هیچ تاریخ مشخصی برای این پروتکل در نظر گرفته نمی شود.


فوریه تا نوامبر ۲۰۰۷ - IPCC در چهارمین گزارش ارزیابی خود منشا انسانی گرمایش زمین را آشکار می داند و معتقد است به احتمال بسیار زیاد بیشتر افزایش گرما در نیمه‌ی دوم قرن بیستم در اثر افزایش گازهای گلخانه ای با منشا انسانی بوده است.


دسامبر ۲۰۰۷ - the annual UN negotiations and Parties در بالی بر سر یک نقشه‌ی راه که بتواند منجر به یک توافق نهایی در انتهای سال ۲۰۰۹ در کپنهاگ بشود به توافق می رسند. همچنین بر سر انجام مذاکرات فشرده بین ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ توافق می شود. پیشرفت ها برای رسیدن به تاریخ مشخص دسامبر ۲۰۰۹ کند است.


جولای ۲۰۰۹ - گروه هشت توافق می کند که از حد افزایش دو درجه ی سانتیگراد نباید تجاوز شود. برای رسیدن به این هدف میزان انتشار آلاینده ها در جهان باید تا سال ۲۰۵۰ به اندازه‌ی ۵۰٪ کاهش یابد. برای دستیابی به این هدف کشورهای توسعه یافته لازم است میزان آلاینده های خود را تا ۸۰٪ کاهش دهند.


نوامبر ۲۰۰۹ - Copenhagen Diagnosis منتشر می شود که نشان می دهد اثرا تغییرات هوایی رشدی به مراتب بیش از آنچه در گزارش ارزیابی چهارم در سال ۲۰۰۷ منتشر شده بود دارا می باشند. نویسندگان معتقدند که میزان انتشار آلاینده ها باید طی پنج تا ده سال آینده به یک حداکثر رسیده و سپس نزول کند تا بتوانیم  میزان افزایش دو درجه نسبت به میزان پیش از صنعتی شدن را تثبیت کنیم.


دسامبر ۲۰۰۹ - نشست آب و هوایی سازمان ملل در کپنهاگ تاریخ مشخصی را برای یک توافقنامه ی جهانی با موضوع تغییرات آب و هوایی اعلام می کند.