پ مثل پلیکان

پ مثل پلیکان رو دیدم (امیدوارم همه ش بوده باشه)  و موندم چی بگم. غیر از شخصیت استثنایی  سید علی میرزا، شعرای قشنگش  و ترانه ی قشنگ مریم کیمیاوی به هر چی دست زده بود گند زده بود. دیالوگ مربوط به پلیکان (ظاهرا از نادر ابراهیمی) بی ربط بی ربط و بدون هیچ زمینه ای  چپونده شده بود توی داستان و تقریبا تمام دیالوگ هایی که معلوم بود از طرف فیلم نامه اومده بود گند زده بود. بازی گرفته شده از پسره بسیار تصنعی و بی خود بود. کلمه مسخره تر از پلیکان هم نمی شد پیدا کرد!

همه ی اینا رو گفتم که بگم به نظر میاد یه زمانی تو سینمای ایران یه قحط الرجال و النسا شدیدی بوده که هر چیز یه ذره متفاوتی حتی اگر چرند بوده به عنوان سینمای حسابی علم میشده. بابا بی خیال!  اینکه حالا این یکی از مهمترین فیلم های ما باشه نشون میده هنوزم اوضاعمون خیلی خرابه!

اینا همه ش ربطی به سیدعلی میرزا و خاص بودن شخصیتش نداره! اینکه کسی ثبتش کرده عالیه اما کاشکی خودشو قاطی نمی کرد. دوربینش رو ور می داشت، ازش فیلم می گرفت و فقط بهش می گفت شعر بخون و حرف بزن!