یاد بعضی نفرات

یاد بعضی نفرات
روشنم می دارد.
... 

...

قوتم می بخشد،
راه می اندازد،
و اجاق ِکهن ِسردِ سرایم
گرم می آید از گرمی ِعالی دم شان.


نام بعضی نفرات
رزق روحم شده است.
وقت هر دل تنگی
سوی شان دارم دست
جراتم می بخشد
روشنم می دارد.


نیما یوشیج

Ice Triology - Vladimier Sorokin

واقعا وقت ندارم کتاب بخونم اما امیدوارم حداقل کتاب اول این سه گانه رو تموم کن اگر چه کلا چنگی به دلم نزده اما امیدوارم وقتی تموم شد حس بهتری داشته باشم به این رمان مثلا پست مدرن که ویدیوگیم رو کتاب کرده. 

وراجی های روسی کماکان توش زیاده و کلیشه ای بودن خسته ت می کنه . بعیده بیشتر از اولی رو بخونم.  

 

Book - Next Year in Havana - Chanel Cleeton

کتاب بدی نبود، اطلاعات متفاوتی راجع به انقلاب کوبا و وضعیتش می داد. اما بحث های عشق و عاشقیش و حرفاش کلیشه ای و لوس بود خیلی وقتا. 

بکتاش آبتکین

روز خیلی بدی رو شروع کردم با خبر قتل شاعر

Ulysses by Lord Tennyson ALfred

It little profits that an idle king,

By this still hearth, among these barren crags,

Match'd with an aged wife, I mete and dole

Unequal laws unto a savage race,

That hoard, and sleep, and feed, and know not me.

I cannot rest from travel: I will drink

Life to the lees: All times I have enjoy'd

Greatly, have suffer'd greatly, both with those

That loved me, and alone, on shore, and when

Thro' scudding drifts the rainy Hyades

Vext the dim sea: I am become a name;

For always roaming with a hungry heart

Much have I seen and known; cities of men

And manners, climates, councils, governments,

Myself not least, but honour'd of them all;

And drunk delight of battle with my peers,

Far on the ringing plains of windy Troy.

I am a part of all that I have met;

Yet all experience is an arch wherethro'

Gleams that untravell'd world whose margin fades

For ever and forever when I move.

How dull it is to pause, to make an end,

To rust unburnish'd, not to shine in use!

As tho' to breathe were life! Life piled on life

Were all too little, and of one to me

Little remains: but every hour is saved

From that eternal silence, something more,

A bringer of new things; and vile it were

For some three suns to store and hoard myself,

And this gray spirit yearning in desire

To follow knowledge like a sinking star,

Beyond the utmost bound of human thought.

         This is my son, mine own Telemachus,

To whom I leave the sceptre and the isle,—

Well-loved of me, discerning to fulfil

This labour, by slow prudence to make mild

A rugged people, and thro' soft degrees

Subdue them to the useful and the good.

Most blameless is he, centred in the sphere

Of common duties, decent not to fail

In offices of tenderness, and pay

Meet adoration to my household gods,

When I am gone. He works his work, I mine.

         There lies the port; the vessel puffs her sail:

There gloom the dark, broad seas. My mariners,

Souls that have toil'd, and wrought, and thought with me—

That ever with a frolic welcome took

The thunder and the sunshine, and opposed

Free hearts, free foreheads—you and I are old;

Old age hath yet his honour and his toil;

Death closes all: but something ere the end,

Some work of noble note, may yet be done,

Not unbecoming men that strove with Gods.

The lights begin to twinkle from the rocks:

The long day wanes: the slow moon climbs: the deep

Moans round with many voices. Come, my friends,

'T is not too late to seek a newer world.

Push off, and sitting well in order smite

The sounding furrows; for my purpose holds

To sail beyond the sunset, and the baths

Of all the western stars, until I die.

It may be that the gulfs will wash us down:

It may be we shall touch the Happy Isles,

And see the great Achilles, whom we knew.

Tho' much is taken, much abides; and tho'

We are not now that strength which in old days

Moved earth and heaven, that which we are, we are;

One equal temper of heroic hearts,

Made weak by time and fate, but strong in will

To strive, to seek, to find, and not to yield.

گند مولانا

دیروز صحبت بود با یوسف درباره ی اینکه اگر مولانا نبود این همه مدعی فلسفه و جامعه شناسی و عرفان و روانشناسی و ... تو ایران چه خاکی به سر خودشون می کردن. یعنی هر چی بود تا حالا تفسیر دونش پر شده بود. بیچاره ملتی که تو قرن 7 مرده. 

اقتصاد بازار شعر

یه دعوایی پیش اومده بود سر اینکه شعر نوی نیما رو کلاسیک خون ها مسخره کرده بودن از طرف شاعر پر مدعای نو سرا. جالب بود که خودشون داشتن به شدت شعر کلاسیک اونها رو مسخره می کردن و حتی فحش می دادن.

یه نکته ای جالبی که حاضر نبودن ببینن و قبول کنن این بود که شعر بازار و اقتصاد خودش رو داره. تو این بازار عوامل زیادی تاثیر دارن مثل:

- نوع محصول که اینجا شعره

- میزان سرمایه که خیلی ش تو حوزه ی شعر به میراث شعر کلاسیک فارسی بر می گرده برای کلاسیک سراها اما برای شعر جدید بیشتر سرمایه نگرش به خارج از کشوره.

- عامل خارجی که در اینجا می تونه سیاست باشه چون جمهوری اسلامی به لحاظ سیستماتیک از بازار شعر کلاسیک حمایت کرده

تو این بازار تا زمانی که مخاطب به یه محصول علاقمند میشه و با ادعا و گنده بازی کاریش نمی شه کرد. مشکل شعر نو اینه که به دلایل ذاتی و خارحی نتونسته مخاطب و مشتری خودش رو پیدا کنه.

شباهنگام

ترا من چشم در راهم شباهنگام

که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

ترا من چشم در راهم.

شباهنگام.در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یاد آوری یا نه

من از یادت نمی کاهم

ترا من چشم در راهم.

نیما - زمستان1336

شب

اگر که بیهده زیباست شب
برای چه زیباست
                     شب
برای که زیباست؟-
شب و
         رود بی‌انحنای ستارگان
که سرد می‌گذرد.
و سوگواران دراز گیسو
                      بر دو جانب رود
یادآورد کدام خاطره را
یا قصیده نفسگیر غوکان
                         تعزیتی می‌کنند
به هنگامی که هر سپیده
به صدای هماواز دوازده گلوله
سوراخ 
می‌شود؟

اگر بیهده زیباست شب
برای که زیباست شب
برای چه زیباست؟

دوباره حافظ؟

گر تیغ بارد در کوی آن ماه  

گردن نهادیم الحکم لله 

آیین تقوا ما نیز دانیم 

لیکن چه چاره با بخت گمراه 

من رند و عاشق در موسم گل 

آنگه توبه؟ استغفرالله  

ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم  

یا جام باده یا قصه کوتاه! 

الصب مر و العمر فان 

یا لیت شعری حتام القاه 

مهر تو عکسی، بر ما نیفکند  

آیینه رویا! آه از دلت آه 

حافظ چه نالی گر وصل خواهی 

خون بایدت خورد، در گاه و بیگاه