ستایشِ تو حاجت نیست. عالِمم.

ستایشِ تو حاجت نیست. عالِمم. تو خود ستایش رها کن!

این جهتِ آن می‌گویم که ستایشِ مولانا آن باشد که چیزی سببِ راحتِ اوست و خشنودیِ اوست، نگاه داری و چیزی نکنی که تشویش و رنج بر خاطرِ او نشیند.

و هر چه مرا رنجانید، آن به حقیقت به دلِ مولانا رنج می‌رسد.