خیلی برام جالبه که یه مدتیه خاطره‌ی گل شاه پسند بزرگی که وسط باغچه‌ی بزرگ خونه‌ی خیابون چهاردستگاهمون بود مدام جلوی ذهنمه. همون باغچه‌ای که پر از پرتقال و نارنج و محمدی بود. همونجایی که توش خشت کبریتی می ساختم و می ذاشتم جلوی افتاب خشک شن یا پروژه های آبیاری با لوله پولیکا و شلنگ پیاده می کردم. شاه پسند خیلی بزرگی بود و همیشه پر از گل، همیشه پر از رنگ و بهتر از همه چیز همیشه پر از پروانه. حتی پروانه های سیاه. برم خونه می گردم شاید بتونم عکسی ازش پیدا کنم. دلم واسش تنگ شده. شایدم هنوز تو خونه باشه، البته می دونم که بعیده. خیلی گذشته ولی میرم از محسن می پرسم که هنوزم دارنش یا نه. اگه بود حتما بهش سر می زنم.
یادم باشه اسم لاتینش هست Lantana Camara
Nassirn came in next. She had brought two boxes of nougats: presented from Isfahan, she declared. She was dresses in her unusual uniform- navy robe, navy scarf and black heelless shoes. When I had last seen her in class, she was wearing a huge black chador, revealing only the oval of her face and two restless hands, which, when she was not writing or doodling, were constantly in motion, as if trying to escape the confines of the thick black cloth. More recently, she had exchanged the chador for long, shapeless robes in navy, black or dark brown, with thick matching scarves that hid her hair and framed her face. She had a small, pale face, skin so transparent you could count the veins, full eyebrows, long ashes, lively eyes (brown), a small straight nose and an angry mouth: an unfinished miniature by some master who had suddenly been called away from his job and left the meticulously drawn face imprisoned in a careless splash of dark color.
Reading Lolita in Tehran
به نظرم وقتشه نگاه دیگه ای به وضعیت موجود جامعه‌ی ایرانی بندازم. بهتره به جای غر زدن از فساد جاری و بدتر شدن هر روزه‌ی جامعه بهش نگاهی ریشه یابانه تر داشته باشم. نگاهی که فقط محکوم نمی کنه و سعی نمی کنه دور و دورتر بشه. نگاهی که سرزنش نمی کنه بلکه این تغییر رفتار رو تحولی اجتماعی برای بقای افراد می دونه که فارغ از نتیجه گیری های اخلاقی اکثریت افراد جامعه رو درگیر خودش می کنه.
می دونی شاید دیگران به خاطر سرنوشتشون چندان هم قابل سرزنش نباشن. اونها مثل تمامی موجودات زنده سعی می کنن باقی بمونن و این رو از طریق المان های رفتاری مختلفی نشون می دن که می تونن تو معیارهای اخلاقی گاهی به عنوان ارزش و گاهی به عنوان ضد ارزش شناخته می شن.
Today when I was following a funny link on toilet signs, I encountered pictures using architectural shapes like domes and minarets resembling 'men’ and 'women' signs for toilets. Then, I could not stop myself thinking of the fact that these architectural shapes which have been very popular in world's history might really be related to women's breasts and men's penises. I know there are other explanations on roots of these monuments as a part of human history such as:
- Dome resembles the sky (as a sign of god) and minaret shows the highest effort of human to get closer to it.
- Simply dome is the most stable structure you can have for very big open areas (a very large span). This role has been changed after using truss structures. Minaret is the tallest structure with lowest area (i.e., cheapest) that human could build then. Also minarets have been used for calling for the prayer in islumic world (i.e., athan) which can be covered by a larger area if it is from the highest point of minaret.
- Domes gives people the feeling of gathering under an umbrella of support (from evils by god??) and minaret shows the tininess of human being in the world and also the long way he has to reach the sky. In other words, they impose both feelings of humility and need for protection.
I believe none of these reasons is wrong. All together serve to explain how these structures have been remaining as human's favorites and are continuing during during history. But I want to add the idea that it is impossible to ignore or even underestimate the fact that they have been resembling human sexual organs [off course unconsciously].
"گر کسی اندر خواب ببیند که او را اندام‌ها همی بریدندی چنان که وی کم شدی، سفری کند که مردم خاندانش سراسر از وی جدا شوند و پراکنده گردند."
[خوابگزاری، صفحه‌ی 288]
چقدر دلم تنگ شده که بنشینم و مکاتیب را دوباره بخوانم. می دانم اگر این بار بخوانم طور دیگری خواهم خواندش. چرا دل من دوباره برای خواندن شمس تنگ شده ولی شوقی برای خواندن فیه ما فیه ندارم؟ می دانی عزیز؟ شمس کس دیگری است. شمس جور دیگری است. شمس لاابالی است. شمس کجا و مولانا کجا؟ شمس وحشی است و سر به هوا. سرگشته و یک لاقبا. شمس پرنده است....
کاش دوباره بخوانمش....
صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن
دور فلک درنگ ندارد شتاب کن
زان پیشتر که عالم فانی شود خراب
ما را ز جام باده‌ی گلگون خراب کن
خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد
گر برگ عیش می‌طلبی ترک خواب کن
روزی که چرخ از گل ما کوزه‌ها کند
زنهار کاسه‌ی سر ما پر شراب کن
ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم
با ما به جام باده‌ی صافی خطاب کن
کار صواب باده‌پرستی است حافظا
برخیز و عزم جزم به کار صواب کن
Drift by the window
The autumn leaves
All red and gold
I
see your lips
The summer kisses
The sunburned hands
I used to
hold.
Since you went away
The days grow long...
And soon
I'll hear
Old winter songs
But I miss you most of all
My
darling, when autumn leaves start to fall...
C'est un chanson
Qui
nous ressemble
Toi qui m'aimais
Et je t'aimais
Nous vivions
tous les deux ensemble
Tou qui m'aimais
Moi qui t'aimais
Mais
la vie sépare
Ceux qui s'aiment
Tout doucement
Sans faire de
bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.
Since
you went away
The days grow long...
And soon I'll hear
Old
winter songs
But I miss you most of all
My darling, when autumn
leaves start to fall...