خسته ام

پر کن پیاله را
کین اب اتشین
دیریست ره به حال خرابم نمی برد


این جام ها کز پی هم میشود تهی
دریای اتش است که ریزم به کام خویش
گرداب می رباید و ابم نمی برد


من با سمند سرکش جادویی شراب
تا بیکران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستاره اندیشه های گرم
تا مرز نا شناخته مرگ و زندگی
تا کوچه باغ خاطره های گریز پا
تا شهر یادها


دیگر شراب هم
جز تا کنار بستر خوابم نمی برد

هان ای عقاب عشق
از اوج قله های مه الود دور دست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
انجا ببر مرا که شرابم نمی برد

ان بی ستارهام که عقابم نمی برد

در راه زندگی
با اینهمه تلاش و تمنا و تشنگی
با اینکه ناله میکشم از دل که اب...اب
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد

پر کن پیاله را

Benjamin Hooks

بنجامین هوکس مرد.

'Black Americans are not defeated. The civil rights movement is not dead. If anyone thinks that we are going to stop agitating, they had better think again. If anyone thinks that we are going to stop litigating, they had better close the courts. If anyone thinks that we are not going to demonstrate and protest, they had better roll up the sidewalks.''

Benjamin Hooks -

روشنفکرانی که به خاطرادعای فساد رفسنجانی اعتراض کردند.

این هم تصوری که خبرنگار سیاسی بی‌بی‌سی از روشنفکران ایرانی دارد.

سال گذشته افغانستان، مغولستان و ایران برای اولین بار مناظره‌های انتخاباتی خود را از تلویزیون پخش کردند.

عجیب آن که این کار سرآغاز مجموعه‌ای از وقایع پشت سر هم شد؛ در ایران مناظره‌ها برای تشویق مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری پخش شدند. محاسبات درست از کار در نیامد، فرض بر این بود که محمود احمدی‌نژاد در این مناظره ها شکست سختی را بر رقیبانش تحمیل خواهد کرد.

اما او در یکی از مناظره‌ها سلف خود اکبر هاشمی رفسنجانی و خانواده‌اش را به فساد متهم کرد در حالی که آنها برای دفاع از خود در آن مناظره حضور نداشتند.

نحوه برخورد او خیلی‌ها را سراسیمه کرد. بلافاصله بسیاری از روشنفکران این کشور اعتراض خودشان به این گفته‌ها را به اطلاع عموم رساندند.

این مناظره‌ها بسیار مورد توجه واقع شد. آقای رفسنجانی از ادعاهای مطرح شده علیه خود خشمناک شد و در روزهایی که به انتخابات منتهی می‌شد مردم به این باور رسیدند که شرکت در انتخابات در این دوره ارزشمند است. اگر چه انتخابات ایران ظاهرا به نفع احمدی‌نژاد به اتمام رسید اما اعتراضات گسترده و رو به افزایشی را باعث شد که به شکل خشنی سرکوب گشت.

یا علی

این روزا به یه "'یا علی' جدی نیاز دارم.

Lagatum Prosperity Index

این لینک از بهترین هایی بوده که بعد از یه مدتی دیدم. این گراف هم یکی از جالبترین نتایجشه.

تغییر

داره بزرگ و بزرگتر میشه. کم کم داره تفاوت‌هاش رو با دیگران متوجه میشه. تقریبا براش معلوم شده که سرنوشت چیزی غیر از اون چیز متفاوتی با بقیه براش رقم زده. اون بلده فکر کنه، بلده تحلیل کنه و بلده مدل کنه. بلده فرق بین آدما رو ببینه. بلده خاکستری ببینه. داره یاد می گیره که بخوره زمین و بلند شه. داره یاد می گیره که هیچ کسی تو دنیا ارزش عشق و اعتماد رو نداره. داره یاد می گیره که باید عاشق همه باشه. داره یاد می گیره که عشق واسه خیلی ها یه ترشح هورمونه. داره یاد می گیره که نباید ترشح یه هورمون رو با عشق تو وجودش اشتباه بگیره. داره یاد می گیره که اگه عشقی به اسم عشق واقعی وجود داشته باشه آدمای خیلی خیلی  کمی هستن که می تونن داشته باشنش. داره یاد می گیره که یکی از اون آدما باشه. داره یاد می گیره همه چی، چه پیروزی چه شکست، همه‌ی چیزایی که تو زندگیش داره می بینه و تجربه می‌کنه برای اینه که رشد کنه. داره یاد می گیره که رشد کردن یعنی تغییر. داره یاد می گیره که کسی که باید تغییر کنه دنیای اطرافش نیست، خودشه. داره یاد می گیره که به دنیا اومده که رشد کنه و بالا بره. و این رشد کردن و بالا رفتن به اطرافش بستگی نداره به خود خودش بستگی داره. اونه که می تونه مثل یه نیلوفر از میان مرداب اطرافش سر دربیاره یا مثل یه شقایق از میون زباله ها. اگه کسی هست که باید تغییر کنه خودشه نه اطرافش. داره یاد می گیره که با هیچ موجی نیاد، با هیچ موجی نره، نذاره هیچ بادی به طرفی بکشوندش. داره یاد می گیره که خودش موج بشه، خودش باد بشه. داره یاد می گیره که هیچ هدفی به جز تغییر نداره، تغییری که کمکش می کنه ذره ذره‌ی خودش رو بشناسه. همه‌ی این چیزا رو خیلی سریع داره یاد می گیره، خیلی سریعتر از من. شاید چون کن رو، همه‌ی تجربه‌های تلخ من رو کنارش داره. آیدای من داره بزرگ میشه، خیلی سریع.

How to read a novel?

  Don't go chasing after the grand theme, the idea, I told my students, as if it is separate from the story itself. The idea or ideas behind the story must come to you through the experience of the novel and not as something tacked on to it. Let's pick a scene to demonstrate this point. Please turn to page 125. You will remember Gatsby is visiting Daisy and Tom Buchanan's house for the first time. Mr. Bahri, could you please read the few lines beginning with "Who wants to..."? "Who wants to go to town?" demanded Daisy insistently. Gatsby's eyes floated toward her. "Ah," she cried, "you look so cool."
    Their eyes met, and they stared together at each other, alone in space. With an effort she glanced down at the table.
    "You always look so cool," she repeated.
    She had told him that she loved him, and Tom Buchanan saw. He was astounded. His mouth opened a little, and he looked at Gatsby, and then back at Daisy as if he had just recognized her as some one he knew a long time ago.
    On one level, Daisy is simply telling Gatsby he looks cool and Fitzgerald is telling us that she still loves him, but he doesn't want to just say so. He wants to put us there in the room. Let's look at what he's done to give this scene the texture of a real experience. First he creates a tension between Gatsby and Daisy, and then he complicates it with Tom's sudden insight into their relationship. This moment, suspended in mid-air, is far more effective than if Nick had simply reported that Daisy tried to tell Gatsby that she loved him.
    "Yes," cut in Mr. Farzan, "because he is in love with the money and not with Daisy. She is only a symbol."
    No, she is Daisy, and he is in love with her. There is money too, but that is not all; that is not even the point. Fitzgerald does not tell you-he takes you inside the room and re-creates the sensual experience of that hot summer day so many decades ago, and we, the readers, draw our breath along with Tom as we realize what has just happened between Gatsby and Daisy.
    "But what use is love in this world we live in?" said a voice from the back of the room.
    "What kind of a world do you think is suitable for love?" I asked.
    Mr. Nyazi's hand darted up. "We don't have time for love right now," he said. "We are committed to a higher, more sacred love."
    Zarrin turned around and said sardonically, "Why else do you fight a revolution?"
    Mr. Nyazi turned very red, bowed his head and after a short pause took up his pen and started to write furiously.
    In retrospect it appears strange to me only now, as I write about it, that as I was standing there in that classroom talking about the American dream, we could hear from outside, beneath the window, the loudspeakers broadcasting songs whose refrain was "Marg bar Amrika!"-"Death to America!"
    A novel is not an allegory, I said as the period was about to come to an end. It is the sensual experience of another world. If you don't enter that world, hold your breath with the characters and become involved in their destiny, you won't be able to empathize, and empathy is at the heart of the novel. This is how you read a novel: you inhale the experience. So start breathing. I just want you to remember this. That is all; class dismissed.

Reading Lolita in Tehran

American Dream

I told them this novel was an American classic, in many ways the quintessential American novel. There were other contenders: The Adventures of Huckleberry Finn, Moby-Dick, The Scarlet Letter. Some cite its subject matter, the American dream, to justify this distinction. We in ancient countries have our past-we obsess over the past. They, the Americans, have a dream: they feel nostalgia about the promise of the future.    I told them that although the novel was specifically about Gatsby and the American dream, its author wanted it to transcend its own time and place. I read to them Fitzgerald's favorite passage from Conrad's preface to The Nigger of the "Narcissus," about how the artist "appeals to our capacity for delight and wonder, to the sense of mystery surrounding our lives; to our sense of pity, and beauty and pain... and to the subtle but invincible conviction of solidarity that knits together the loneliness of innumerable hearts, to the solidarity in dreams, in joy, in sorrow, in aspirations, in illusions, in hope, in fear which binds men to each other, which binds together all humanity-the dead to the living and the living to the unborn."
    I tried to explain to my students that Mike Gold and F. Scott Fitzgerald had written about the same subject: dreams or, more specifically, the American dream. What Gold had only dreamed of had been realized in this faraway country, now with an alien name, the Islamic Republic of Iran. "The old ideals must die..." he wrote. "Let us fling all we are into the cauldron of the Revolution. For out of our death shall arise glories." Such sentences could have come out of any newspaper in Iran. The revolution Gold desired was a Marxist one and ours was Islamic, but they had a great deal in common, in that they were both ideological and totalitarian. The Islamic Revolution, as it turned out, did more damage to Islam by using it as an instrument of oppression than any alien ever could have done.

Raeding Lolita in Tehran

کوله

آدما .....  آدما یه وزنه رو بلند می کنن، خستگیش که دلشون رو زد می ذارن زمین و یکی دیگه رو بلند می کنند که سبک تره.

اما من هر کدوم رو می ذارم تو کوله‌م. همینه که می بینی هی کمرم خم‌تر میشه.

داریوش

برای سه ساعت به خودم اجازه دادم تو احساساتم غوطه بخورم. تمام درهای دلم رو باز کنم و تو تمام لحظات دردناک زندگیم غرق بشم. گریه کنم. گریه کنم.