این هم تصوری که خبرنگار سیاسی بیبیسی از روشنفکران ایرانی دارد.
سال گذشته افغانستان، مغولستان و ایران برای اولین بار مناظرههای انتخاباتی خود را از تلویزیون پخش کردند.
عجیب آن که این کار سرآغاز مجموعهای از وقایع پشت سر هم شد؛ در ایران مناظرهها برای تشویق مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری پخش شدند. محاسبات درست از کار در نیامد، فرض بر این بود که محمود احمدینژاد در این مناظره ها شکست سختی را بر رقیبانش تحمیل خواهد کرد.
اما او در یکی از مناظرهها سلف خود اکبر هاشمی رفسنجانی و خانوادهاش را به فساد متهم کرد در حالی که آنها برای دفاع از خود در آن مناظره حضور نداشتند.
نحوه برخورد او خیلیها را سراسیمه کرد. بلافاصله بسیاری از روشنفکران این کشور اعتراض خودشان به این گفتهها را به اطلاع عموم رساندند.
این مناظرهها بسیار مورد توجه واقع شد. آقای رفسنجانی از ادعاهای مطرح شده علیه خود خشمناک شد و در روزهایی که به انتخابات منتهی میشد مردم به این باور رسیدند که شرکت در انتخابات در این دوره ارزشمند است. اگر چه انتخابات ایران ظاهرا به نفع احمدینژاد به اتمام رسید اما اعتراضات گسترده و رو به افزایشی را باعث شد که به شکل خشنی سرکوب گشت.