مهمانخانه

هست مهمانخانه این تن ای جوان

هر صباحی ضیف نو آید دوان

هین مگو کین ماند اندر گردنم

که همکنون بازپرد در عدم

هرچه آید از جهان غیب پوش

در دلت ضیف است او را دار خوش

این شعر مثنوی رو شاید خونده بودم ولی راستش یک صدم تاثیری رو روم نذاشته بود که ترجمه ای که Coleman ازش کرده روم گذاشت. این ترجمه رو یکی از اعضای گروه شمس بهم معرفی کرد.

The Guest House

This being human is a guest house.
Every morning a new arrival.

A joy, a depression, a meanness,
some momentary awareness comes
as an unexpected visitor.

Welcome and entertain them all!
Even if they're a crowd of sorrows,
who violently sweep your house
empty of its furniture,
still, treat each guest honorably.
He may be clearing you out
for some new delight.

The dark thought, the shame, the malice,
meet them at the door laughing,
and invite them in.

Be grateful for whoever comes,
because each has been sent
as a guide from beyond.


~ Rumi ~