ما را به خیر تو امید نیست شر مرسان

فارغ از این که از اغتراضات گاهگاهیشون خوشحال باشیم یا نه، از قبل از انقلاب تا حالا، دانشجویان ثابت کردن که در مقایسه با حتی عامه ی مردم، حداقل دید و سواد سیاسی برای ایجاد تغییرات مثبت رو ندارن و بیش از همه به دلیل جاه طلبی ساده لوحانه ی جوانانه شون قابلیت بازیچه شدن به دست این گروه و اون جکومت و آن حزب رو دارن. اینکه شلوغ بازی جاه طلبانه ی جوانانه نشون گاهی مفید برای اندک تعییری باشه، این واقعیت رو که در مجموع قابلیت سو استفاده کردن ازشون بسیار بالاست تغییر نمی ده و همین باعث شده اکثرا باعث تغییرات منفی بسیار بشن تا مثبت. شاید تقریبا بشه گفت حرکت های دانشجویی تو ایران تا حالا هیچ تغییر عمده ی مثبتی ایجاد نکردن چون همیشه آماده ی عروسک شدن بودن. البته وقتی اساتیدشون و مثلا روشنفکران ممکت چیزی بیشتر از گند نزدن اکثر اوقات شاید توقع زیادی از شاگرداشون نباشه. دانشجویان آخرین گروهی هستن که باید بهشون امید بست، ما را به خیر تو امید نیست شر مرسان.