عشق - جبران خلیل جبران

هنگامی که عشق به شما اشارتی کرد، ‌از پی‌اش بروید،‌
هرچند راهش سخت و ناهموار باشد.
هنگامی که بال‌هایش شما را در بر می‌گیرد، ‌تسلیمش شوید،‌
گرچه ممکن است تیغ نهفته در میان پرهایش مجروح‌تان کند.
وقتی با شما سخن می‌گوید باورش کنید،‌
گرچه ممکن است صدای رؤیاهاتان را پراکنده سازد،‌ همان گونه که باد شمال باغ را بی‌بر می‌کند.
زیرا عشق همانگونه که تاج بر سرتان می‌گذارد، ‌به صلیبتان می‌کشد.
همان گونه که شما را می‌پروراند، ‌شاخ و برگ‌تان را هرس می‌کند.
همان گونه که از قامت‌تان بالا می‌رود و نازک‌ترین شاخه‌هاتان را که در آفتاب می‌لرزند نوازش می‌کند، ‌به زمین فرو می‌رود و ریشه‌هاتان را که به خاک چسبیده‌اند می‌لرزاند.
عشق، شما را همچون بافه‌های گندم برای خود دسته می‌کند.
می‌کوبدتان تا برهنه‌تان کند.
سپس غربال‌تان می‌کند تا از کاه جداتان کند.
آسیاب‌تان می‌کند تا سپید شوید.
ورزتان می‌دهد تا نرم شوید.
آنگاه شما را به آتش مقدس خود می‌سپارد تا برای ضیافت مقدس خداوند، ‌نانی شوید.

صمد

صمد بهرنگی از زیباترین های کودکیم بود. اطلاعیه‌ی کانون نویسندگان به مناسبت چهل و دومین سال درگذشتش برایم یادآور بچه‌ی کلاس چهارمی است که می رفت کتابفروشی دزفول که افسانه‌های آذربایجان صمد را بخرد و کتابفروش به برادر بزرگترش می گفت که باید مواظب کتاب خواندنش باشد.

اولدوز، یاشار و کلاغها همیشه در این ذهن حک شده‌اند صمد جان. ببین! تو اگر هیچ کاری نکرده باشی کاری کردی که من عاشق کلاغ‌ها شوم!

چاوشی - اخوان ثالث

Artemis - Gérard de Nerval

La Treizième revient... C'est encor la première;
Et c'est toujours la seule, ou c'est le seul moment;
Car es-tu reine, ô toi ! la première ou dernière ?
Es-tu roi, toi le seul ou le dernier amant ?...

Aimez qui vous aima du berceau dans la bière ;
Celle que j'aimai seul m'aime encor tendrement :
C'est la mort, ou la morte... O délice ! ô tourment !
La rose qu'elle tient, c'est la Rose trémière.

Sainte Napolitaine aux mains pleines de feux,
Rose au coeur violet, fleur de sainte Gudule :
As-tu trouvé ta croix dans le désert des cieux ?

Roses blanches, tombez ! vous insultez nos dieux,
Tombez, fantômes blancs, de votre ciel qui brûle :
- La sainte de l'abîme est plus sainte à mes yeux !

به کجا چنین شتابان؟

- "به کجا چنین شتابان؟"

گون از نسیم پرسید.

- "دل من گرفته زینجا،

هوس سفر نداری

ز غبار این بیابان؟"

- "همه آرزویم؛ اما

چه کنم که بسته پایم..."

- "‌به کجا چنین شتابان؟"

- "به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم..."

- "سفرت به خیر؛ اما، تو و دوستی، خدا را

چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی،

به شکوفه‌ها، به باران،

برسان سلام ما را."

انتظار جهان

گمان نبر که به پایان رسید کار مغان

هزار باده‌ی ناخورده در رگ تاک است

The Idiot

آن سالهای دبیرستان این صحنه‌ی ابله داستایفسکی برایم به قدری مقدس بود که آن را با اشکهایم در آن دفترچه ی کذایی ام نوشتم. کسی چه می دانست که با آن زندگی خواهم کرد.

He walked along the road towards his own house. His heart was beating, his thoughts were confused, everything around seemed to be part of a dream.

And suddenly, just as twice already he had awaked from sleep with the same vision, that very apparition now seemed to rise up before him. The woman appeared to step out from the park, and stand in the path in front of him, as though she had been waiting for him there.

He shuddered and stopped; she seized his hand and pressed it frenziedly.

No, this was no apparition!

There she stood at last, face to face with him, for the first time since their parting.

She said something, but he looked silently back at her. His heart ached with anguish. Oh! never would he banish the recollection of this meeting with her, and he never remembered it but with the same pain and agony of mind.

She went on her knees before him--there in the open road--like a madwoman. He retreated a step, but she caught his hand and kissed it, and, just as in his dream, the tears were sparkling on her long, beautiful lashes.

"Get up!" he said, in a frightened whisper, raising her. "Get up at once!"

"Are you happy--are you happy?" she asked. "Say this one word. Are you happy now? Today, this moment? Have you just been with her? What did she say?"

She did not rise from her knees; she would not listen to him; she put her questions hurriedly, as though she were pursued.

"I am going away tomorrow, as you bade me--I won't write--so that this is the last time I shall see you, the last time! This is really the last time!"

"Oh, be calm--be calm! Get up!" he entreated, in despair.

She gazed thirstily at him and clutched his hands.

"Good-bye!" she said at last, and rose and left him, very quickly.

Self Evidence - وضوح

But there was darkness also in men's hearts, and the true facts were as little calculated to reassure our townsfolk as the wild stories going round about the burials. The narrator cannot help talking about these burials, and a word of excuse is here in place. For he is well aware of the reproach that might be made him in this respect; his justification is that funerals were taking place throughout this period and, in a way, he was compelled, as indeed everybody was compelled, to give heed to them. In any case it should not be assumed that he has a morbid taste for such ceremonies; quite the contrary, he much prefers the society of the living and—to give a concrete illustration—sea-bathing. But the bathing-beaches were out of bounds and the company of the living ran a risk, increasing as the days went by, of being perforce converted into the company of the dead. That was, indeed, self-evident. True, one could always refuse to face this disagreeable fact, shut one's eyes to it, or thrust it out of mind, but there is a terrible cogency in the self-evident; ultimately it breaks down all defenses. How,  for instance, continue to ignore the funerals on the day when somebody you loved needed one? 

The Plague - Albert Camus - Translated by Stuart Gilbert 

با «وضوح» روبرو بودیم. البته هرکسی می توانست خود را مجبور کند که آن را نبیند، چشمانش را بنندد و از آن رو بگرداند، اما «وضوح» نیروی عظیمی دارد که بالاخره همه چیز را با خود می برد. 

ترجمه‌ی رضا سیدحسینی 

درباره ی بیگانه

وقتی که از محدوده‌ی تغییرات استاندارد نرمال جامعه خارج می شوی و به سمت حاشیه های منحنی می روی جامعه تحملت نمی کند. یا تبعیدت می کند یا حذفت. سعی تو برای ارتباط برقرار کردن با محدوده‌ی نرمال بیهوده است، آنها تو را نمی خواهند چون به آنها باور نداری. برای آنها تفاوت تو به این معنی است که تو غریبه ای و بیگانه و همین کافی است که جامعه را با تو دشمن کند. آنها تفاوت های تو را نه تنها ارزش نمی دانند بلکه ضد ارزشی می دانند که می خواهد ساختار آن را به هم بزند. ساختار عرفی که برایش نرمال است و همین نرمال بودن آن را مقدس کرده است.  

مهم نیست که غیرطبیعی بودن تو یک ارزش نامیده شود یا نه. مهم این است که غیر طبیعی است و چیزی که غیر طبیعی است، محکوم است. زمانی که بخواهد ارزش های جامعه را تهدید کند غیر طبیعی می شود و محکوم.  

دروغ نگفتن، اندیشیدن و عشق ورزیدن دو نمونه اند.

Don't get out too soon!

این رو امروز از یه مصاحبه با یه نویسنده افغانی کانادایی از رادیو شنیدم و بعد روی نت تونستم پیداش کنم. زیباست و واقعی.

One day I asked him why he hadn’t left; why he had stuck it through. He said something I ended up quoting in Wanting Mor. He said that when you want to make a clay pot strong, you put it in the fire. You cannot take the pot out of the fire too soon, or the pot will crack and be useless. He said that God made Adam out of clay, and we are the children of Adam. When we go through our hard times, that is like our firing. We have to endure it, and not take ourselves out of the fire too soon, or we will crack. We have to trust in God that He will take us out when the time is right. 

Source -Interview with author Rukhsana Khan